Het leven van Annabel lijkt haast elke dag hetzelfde. Ze gaat naar school, komt thuis, drinkt thee, praat met pappa of met mamma en gaat weer naar bed. Op de weekenden na zijn alle dagen verder hetzelfde. School, thuiskomen, pappa, mamma, slapen. Tot dat mamma ineens langskomt op school, Annabel meeneemt vanuit de les en naar het ziekenhuis rijdt. Pappa was laatst ziek thuisgekomen en eigenlijk snapt Annabel meteen wat ze in het ziekenhuis doen als ze daar aankomen. Als een dokter vervolgens haar moeder aanspreekt en haar moeder in tranen in zijn armen valt hoeft het eigenlijk niet meer gezegd te worden. Of eigenlijk wil Annabel het niet horen. Die paar woorden die over de lippen van haar moeder komen zetten de wereld al op z’n kop nog voordat ze worden uitgesproken.
Pappa is er niet meer.

Maar waar is pappa dan naartoe? De juf op school heeft het over religies en wetenschap, haar beste vriend vindt dat iedereen die overlijdt naar de ruimte gaat, de bloemist verder op in de straat heeft het over een hemel en mamma zegt dat we het niet weten. Annabel weet het echter wel. Pappa zit namelijk in haar schooltas. Elke dag zeult ze hem mee en praat ze met hem. Hij geeft haar advies, hij troost haar maar hij is eigenlijk ook best zwaar om altijd te moeten dragen. Wat moet ze nout toch? Als ze het mensen deelt snappen ze haar niet, als ze hem blijft dragen krijgt ze pijn in haar schouders maar als ze hem aan de kant zet is hij misschien wel voor altijd weg. Pappa weet gelukkig raad. Hij zal er altijd zijn maar als het te veel is kan ze hem gewoon aan de kapstok hangen en buiten gaan spelen. Hij zal daar altijd op haar wachten.

In de voorstelling draag wordt op kinderlijke wijze ingegaan op de dood. Hoe neem je afscheid van iemand en waar blijft die persoon dan. Het laat zien dat iedereen op een andere manier met de dood omgaat. Het neemt je mee in de fantasie van een kind maar toont ook dat, wat je ook geloofd, mensen in gedachten altijd bij je zullen zijn. Of je ze nu bewust met je meedraagt of ze even terzijde legt. Soms is de last van het verlies immers te zwaar om continu te moeten dragen.